Ben Aslında Hastaymışım!

   Öncelikle merhabalar,
 Kendimde uzun zamandır dikkatimi çeken ama sebebini bir türlü çözemediğim bir ağırlık var.Canım hiçbir şey yapmak istemiyor,kimseyle konuşmak istemiyor hatta oturduğum yerden dahi kalkmak gelmiyor içimden.Öyle ki artık insanlardan uzaklaşmaya ve kıç büyütmeye başladım diyebilirim.
 Bu durumun uzun zaman farkına varamadım.Rahatsız ediyordu tabi.Hayatta bütün amaçlarını yitirmiş,bitik bir gençtim artık.Birşeyler yapmak istiyor ama yapmıyordum.Bir sürü sorumluluğum var hem de tahmin edebileceğinizden daha fazla.Bunların ne kadar farkında olsamda ne kadar yapmam gerekenleri bilsem,(yaptığımda/yapmadığımda)) sonuçlarının neler doğuracağını bilsem de yine de yapmıyordum.Sanki beni durduran birşey vardı ve ben onu yenemiyordum.Takatim yoktu,yorulmuştum artık ve kendimden nefret ediyordum.
 Bu tembelliğim beni iyice germeye başladı.Artık yanımdaki insanlarla kavga etmeye,onları kırmaya başlamıştım.Kendi yapmadıklarımdan dolayı onlara kızarak kendimi rahatlatmaya çalışıyordum sürekli.
 Bir gün erkek arkadaşıma ingilizce öğretmek için başlangıcı nerden yapmam gerektiğine dair internetten bir araştırma yapıyordum.Bir sayfayı açtım ve okumaya başladım.Mümin Sekman'ın ingilizce öğrenmek hakkında bir yazısını okudum.Sonra aynı sitede 'Kişisel Atalet'i Yenmek' adlı konusunu açtım,okudum ve gözlerime inanamadım.Resmen beni anlatıyordu orda.Aslında bir kitabıymış 'Kişisel Atalet'i Yenmek' .Bunun babamdan gelen genlerle alakalı bir durum olduğuna kendimi inandırmışken bunu görmek ve bu durumun hastalık olduğunu öğrenmek gerçekten içimi rahatlattı.
 Artık bir çıkış yolum var.Daha tam olarak çözemedim sorunumu.Bu yazıyı yazmamın sebebi kendimi tedavi etmiş olmam ve hayatımın ne kadar güzel olduğunu anlatmakta değil.Sadece yazdığım belirtileri kendinde görenlerin bu yazı sayesinde hastalıklarının farkına varmaları,aşılamayacak bir sorunlarının olmadığını görmeleri.Şayet ben gördüm.Bunun farkında olmak bile ataleti yenmede ilk adım olacaktır.
 Tüm ataletli insanlara selam olsun...