Bunları Bir Düşün!

 Dün bir mekana yemek yemeye gittik.İyi hoş güzel siparişlerimiz alındı ardından yemeklerimiz geldi.Tıkınıyoruz ölesiye acıkmışız.Karşıdan bir kız çocuğu geliyor masaları dolaşarak.Belli ki para dileniyor insanlardan.Kimse bir şey vermeden gönderiyor.Saat 22:00 suları.
 Bu kızı ben daha öncede görmüştüm.Bir bankta otururken alışveriş sonrası,yanımıza gelmişti para istemişti.O gün birşey vermeden biz de gönderdik.Fakat o sırada aklımdan geçti.Elim kolum poşet dolu çıkar bir şey ver şu çocuğa dedim kendi kendime.Ama neden bilmem sesimi çıkarmadım.O gün eve döndüğümüzde arkadaşımın sigarasını oturduğumuz bankta unuttuğunu farkettik ve sonradan ikimizde kendimize kızdık.
 Bugün aynı kız çocuğu orda.Aynı arkadaşımla yemek yiyoruz ve bize yaklaşıyor.İçimden sevindim bi.O zaman yapamadığımızı şimdi telafi edelim dedim.Geldi yanımıza;'abla kardeşime bez alacağım gönlünden ne koparsa' diyerek avcunu uzattı.Ben sesimi çıkarmadım biliyorum karşımdaki dayanamayacak.Arkadaşım;'gerçekten vereceğim parayı kardeşine bez almak için mi kullanacaksın?' dedi.Kız da başını salladı 'evet' anlamında.Bizimki dayanamadı garsona seslendi.Kasadan çocuğa para vermelerini hesapta ödeyeceğini söyledi.Öyle de yaptılar.Çocuk parayı aldı teşekkür etti.Fakat arkadaşım tatmin olmadı tabi kıza sorular sormaya başladı;
-Sen bu parayla kardeşine bez alacağına emin misin?
-Evet abla.(biraz durdu sonra)Yani belki babama sigara alırız.O hasta da abla.Ya da belki ekmek alırım.
-Hayır verdiğim bu parayla babana sigara almayacaksın!Ben nedense inanmıyorum sana.Ailen mi zorluyor seni buna?Git insanlardan para iste diyerek zorluyorlar mı?
-Yok abla.Zorlasalar zaten ben hemen polise haber veririm ki.
-Emin misin peki?
-Evet abla.
-Baban ne iş yapıyor peki senin?
-Karton topluyorlar abla.Bizim evde amcamlar da kalmaya başladı.Biz çok kalabalık olduk.O yüzden para lazım bize.
-E peki amcanlar çalışmıyorlar mı?
-Onlarda karton topluyorlar abla.
-Gel bakayım karnın aç mı senin?
-Yok abla sağol.
 Biz yemek yerken gözünün önünde gönlümüz razı gelmedi bizi izlemesine.Oturttuk masaya kendi yediklerimizden bi dürüm yaptık ufak.Doldurduk içini.Ayran söyledik ona da.Hem yiyip hem konuşuyoruz.Küçüğün de çekingenliği yavaş yavaş kırılmaya başladı.Ben o sıra en sonunda sessizliğimi bozdum.
-Okula gidiyor musun sen?
-Yok abla gitmiyorum.Babam ablamı göndermiş. 9. sınıfa kadar okumuş o ama sonra okuldan almış babam.Bize de;'ablanızı gönderdim de ne oldu?Kız çocuğu okumaz.' dedi o yüzden gitmiyoruz.Ama erkek kardeşlerimi gönderecek.11 kardeşiz biz abla.Ben okula gitsem kardeşlerime kim bakacak?
-Kaç yaşındasın sen?
-10 yaşındayım.
-Okuma yazma biliyor musun?
-Hayır.
-Senin bu yaşta kardeşlerine bakıp,insanlardan para dilenmen gerekmiyor.Senin bu yaşta okula gidip derslerini düşünmen gerekiyor.Farkında mısın bunun?
-Biliyorum abla ama kardeşlerime bakmam lazım.Ben okula gidersem o zaman kardeşlerime kim bakacak?Zaten babam hasta çalışamıyor da.
-Bak canım,annen eğer bakmayacak olsaydı 11 tane çocuğu yapmazdı herhalde.Babanın ne rahatsızlığı var?
-Babamı hep doktora götürüyoruz.Hep öksürüyor o.
-Ama demin karton topluyor dedin.
-Evet topluyor.Bizim evdeki herkes topluyor zaten.2 gün sonra satıyoruz kartonları.Bazen bende yardım ediyorum.
-E karton toplayabildiğine göre çalışabilir de.Sigara içmemesi gerekir öksürüyorsa da.
-Ya abla 'Siz ROMANSINIZ' diyerek işe almıyorlar babamı.
 Bu sırada bir sessizlik oluştu.Birbirimize baktık arkadaşımla.Çocuk haksız değildi ki.Biz de ROMANlar yanımızdan geçerken tedirgin olmuyor muyuz?Çocuklarımızı ;'Bak çingeneler seni kaçırır gel artık eve!' diyerek korkutmuyor muyuz?Kendimi sorgulamaya başladım o sırada.Benim kardeşim 12 yaşında.Zor durumlarda kalsakta o herşeyin en iyisini yesin içsin diye hiçbirşeyden mahrum etmiyoruz.Okulunda dersleri kötü giderse hemen özel ders alsın diyebiliyoruz.Oysa ki bu çocuk,karşımda oturan bu 10 yaşındaki küçük daha okuma yazma bilmiyor.Adalet bunun neresinde?Hiçbir zaman okumayı hayal bile etmemiş bir çocuk bu.Benden senden ne farkı var?O da nefes alıyor o da acıkıyor o da iyi bir geleceği hak ediyor.En önemlisi o da insan!
-Canım benim babanın işe girebileceği bir yer mutlaka olmalı.İşkur var bak.Orda insanlara iş bulabiliyorlar yapabilecekleri.Sen istemez misin  peki okula gitmeyi?
-İsterim tabiki.Benim bi arkadaşım var o gidiyor 1. sınıfa (gülümsedi).Ben okula gitmedim ama harfleri biliyorum B,C,U falan.Ama arkadaşım 4 te okuldan çıkıyor.Benim için geç olur o saat.
-Sabahçı olursun sende.Sabah 8 de okula gideceksin öğlen 12-1 gibi çıkacaksın.Defter,kitaplarını okuldan veriyorlar zaten.Ailende bir para sıkıntısı da olmaz.Bak biz üniversite okuyoruz.Bize de devlet harçlık veriyor.Sen oku adam ol ben seni bir işe de yerleştiririm maaşını da veririm diyor.Para sorun olmaz tatlım.
 Başını öne eğdi.Boşuna konuşuyorsunuz gibi.
-Peki şöyle diyeyim ben sana.Sen okuyup bir meslek edinsen mesela öğretmen olsan,doktor olsan.Benim oturduğum yerde sen otursan ve senin yanına küçük bir kız gelip senden para istese de sende benim sana söylediklerimi ona söylesen daha iyi olmaz mı?Hem ilerde ailene de rahatça bakabilirsin.Bunu şuan anlayamayacak olsan da iyi bir gelecek hayali dahi aileni de seni de kurtarır.Annenin ya da babanın şuan yaşadığı hayatı ilerde sen yaşamak ister misin?
-Hayır istemem.
Arkadaşım devreye girdi;
-Yemeğini neden bıraktın?
-Yemeyeceğim ben.
-Aç olmadığını söyleseydin yapmazdık ama sana onu.Ziyan ettin ama nimeti.Yazık değil mi?Kardeşlerinden bahsediyorsun bak.Senin bu yediğini onlar yiyemedi değil mi hiç?
-Evet abla yemediler hiç.
-Bak ne güzel söylüyorsun işte.Aç olmaman ayıp birşey değil ki neden yalan söyledin?
 Bunları konuşurlarken kız sürekli etrafına bakıyordu.Arkasına sağına soluna.Arkadaşım;
-Neden etrafına bakıyorsun?Birşeyden mi korkuyorsun?
-Yok abla.Saat kaç?
-22:00
-Bak işte eve geç kaldım.Babam karton topluyor.Beni bekler ben gideyim.
 Diyerek kalktı masadan.
-Tamam ama bir dakika.Sana son birşey söyleyeceğim.Bu söylediklerimi bir düşün olur mu?
-Tamam abla sağolun.
-O parayla da sakın babana sigara almıyorsun.
-Tamam abla eve ekmek alırım.
 Dedi ve gözden kayboldu.Tabi bu konuşmalar geçerken,küçük bizim masamızda otururken etraftaki insanlar gerçekten şaşırtıcıydı.Hepsi bize uzaylıymışız gibi bakıyordu.Hele hesap ödemeye gelen bir başka müşteri bizim masamıza öyle bir baktı ki.Ben bu tür durumlarda illaki birşey söylerim ama küçüğün gururu kırılmasın diye sesimi çıkarmadım fakat o insan evladına bir bakış attım ki o bakış ona yetti.Daha sonra bizimle ilgilenen garson geldi.Konu çocuktan açıldı tabiki.
-O çocuk hep burda hanımefendi.Herkesin masasına oturup yemek yiyor.
-Tamam ama bu bize başka müşterilerin uzaylı görmüş gibi bakmasına bir sebep olamaz.
-Siz de haklısınız ama o kişi de bir başka masada görmüşse çocuğu şaşkınlıkla bakmıştır belki de size;'Ne zaman karnı acıktı da sizin masanıza oturdu' diyerek.
-Yoook olmaz yanlış hareketler bunlar.
-Bizimde elimizden birşey gelmiyor hanımefendi.Açız deseler biz onlara elimizden geleni yapmaz mıyız?Ama onların amacı para işte.Ya babasına verecek o da artık içki mi alır sigara mı alır bilinmez ya da kendine gidecek çitos mitos alacak köşedeki bakkaldan.
-İstediğini alsın efendim.Benim için nasıl harcadığı mühim değil o parayı.Yemediği yiyecekte verdiğimiz para da helali hoş olsun.Eğer söz verdiğini yapmazsa o onun hatası.Benim takıldığım konu başka.10 yaşında o çocuk ve okula gitmiyor ve insanlardan para dilenmek zorunda bırakılıyor.Hala böyle zihniyetler kaldı mı ya bu memlekette?
-Bu insanlar böyle işte.Sokakta görüyorsunuzdur illaki.Kadınlar yanlarında daha bebekken dolaştırıyorlar.Onlarda öyle büyüyor yapacak birşey yok.İnanmayın söylediklerine birine para verirsiniz arkasından 10 kişi daha gelir.He tabi şöyle bir şey de var ; iyilik yap denize at,balık bilmezse halık bilir.Bir şekilde döner yaptığınız iyilik size.
 Gülümsedik adama.O da haklı.Fakat bu düşünceyle oturduğumuz her gün kız çocuğunu okula göndermeyen bir asalak daha katılacak hayata.11 kardeşi olan bu 10 yaşındaki çocukta bizler gibi yaşamayı hak ediyor.Amcalarıyla bir evde sıkışıp tepişmektense kendi odasının olduğu yahut kardeşleriyle kaldığı,ders çalışabileceği bir odası olmasını hak ediyor.Dışladığımız ve onlar için kılımızı kıpırdatmadığımız insanlar bu çocuklar işte.Bana ne kadar yalan söylese de belki de verdiğim parayı hak etmese de o da bir  çocuk sonuçta.Hepimiz kendi hayatımıza odaklanmış,kendi çocuklarımızın derdine düşmüş,karşımızda olan biteni es geçerek yaşıyoruz.Ne kadar doğru bu?Dinimizin emrettiği ;'Komşusu açken tok yatan bizden değildir.'  hadisinin hayatımızdaki yeri ne?Kapı komşundan mı bahsediyor bu hadis sadece?Bunları bir düşün bence.Sorgula kendini.'Rabbim herkesi bir sınav için bu dünyaya getirmiş.' demeyi hepimiz biliyoruz değil mi?
 Küçüğe de söylediğim gibi bunları bir düşün!

Nedir ki?

Ne zaman gördük bize hizmet eden insanları? Nasıl bir haytatları var kaç kere düşündük?Üzerimize ya da masaya birşey döktüklerinde kaç çocuğu var,kime bakıyorlar,neden burada çalışıyorlar kaç kere sorguladık bütün bunları?
 Oturduğumuz yeri hiçbir zaman beğenmedik.Neden deniz manzarası yokmuş diyerek?Kaç kere denize bakarak efkarlandıkta derdimizi denize anlattık bu zamana kadar?Neyin değerini bildik?
 Duyduğuma göre eğer derdimiz neyse denize anlatırsak bizi duyar ses verirmiş yani dinlermiş, akıntılara karışan sular bizi.Ne zaman dert yansak aşktan,dertten yana duyarmış derdimize ortak olurmuş okyanuslara karışan caanım deniz.
 Öyle bir şeydir ki su,hurafeler yazılır uğruna.Mesela kötü bir rüya görürde akan suya anlatırsan derman olurmuş,kaybolurmuş gerçekleşecek kötü şeyler.
 Su öyle saf ve temizdir ki bize benzemez.Bizim kötülüklerimize,riyakarlıklarımıza ayak uydurmaz.İki yüzlülüğe ferman yazdırmaz.Dinler ve akmaya devam eder her güzel şey gibi.
 Hayatta öyle değil midir?Ne kadar kötü olaylarla karşılaşırsak karşılaşalım herşeye rağmen akıp gitmez mi?Kendimiz bile o kadar iğrenç oyunlara alet olsakta devam etmez mi?Kimin arkasından iş çevirirsen çevir,kimin arkasından konuşursan konuş,kimle ne bok yersen ye yine de yaşadığın sürece bir umudun vardır.Herşeye ve herkese rağmen.
  Bazen bir ışık yanar bilir misin?Yapman gerekeni gösterir hayat.Yaşaman gerekeni.Yapar mısın o zaman da onu?Benim yaptığım olmadı.Nerde yanlış nerde yapılmaması gereken şey var hep ona meyil verdim,onu gerçekleştirdim.Kaderimde olması gereken,yapmam gereken işlere yer vermedim.Hep erteledim.Ertelediklerim aslında yapmam gerekenler değil,kendimdi.Başkaları için kendimi hep erteledim.Nereye kadar sürer diye sorsam da,yaptım bunu kendime.Ne için?Boş.
  Biri sana gelipte hiç;' Bu kadar zamandır sana çaba göster diyen oldu mu?' dedi mi?Çok ağır bir  mesuliyet bu laf.Tahmin edebileceğinden daha çok..Maddi açıdan ne karşılarsa karşılasın karşındaki sen manevi açıdan kendinden birşeyler veriyorsan emin ol çok koyar bu sana.Bunu söyleyen belki farkında değildir ne dediğin.Ya da fedakarlık ettiğin şeylerin farkında değildir.
  --
 Kimsenin umrunda değilsin aslında.Tek başınasın hayatta.Sana;'her zaman yanındayım' diyen insanlar elbetteki olacaktır.Fakat bilmen gereken onların hiçbir zaman yanında olmayacağıdır.Senin yerinde olmayan insan,senin yanında ne kadar olabilir ki?Seni ne kadar anlayabilir?Önce düşünmen gereken bunlar.Saflık etme.Başkalarının farkında olacağına kendinin farkında ol önce.Başkalarına değer vermeden,kendine değer ver.SEN olmadıktan sonra ONUN,BUNUN,ŞUNUN ne anlamı var?